تخصیص آب با استفاده از مدل شکار- شکارچی و مقایسه آن با روش های مرسوم حل اختلاف (مطالعه موردی: حوضه آبریز اترک)

تخصیص منابع آب بین ذی مدخلان مختلف از مسائل مطرح در حوضه های آبریز در سطح ملی و بین المللی است. با وجود تحقیقات گسترده انجام شده در زمینه تخصیص منابع آب، هنوز نیاز به روشی که به صورت عادلانه و پایدار منابع آب را به ذینفعان تخصیص دهد، وجود دارد. در دهه های اخیر، روش های ریاضی مانند روش چانه زنی نش، سطح یکنواخت، خسارت متعادل و کالای اشمورودینسکی برای مسائل حل اختلاف به کارگرفته شده که به طور کلی در دسته روش های بهینه سازی جا دارند و در نهایت به یک جواب واحد منتهی می شوند. در این مطالعه برای اولین بار یک راه حل ریاضی موسوم به معادله شکار-شکارچی برای حل اختلاف در زمینه تخصیص آب کشاورزی پیشنهاد شد. مزیت اصلی روش پیشنهادی تخصیص متعادل آب بین ذی مدخلان در راستای توسعه پایدار در منطقه است که در طول سری زمانی، سود ذینفعان را محاسبه نموده و اثرگذاری آنها نسبت به یکدیگر را نشان می دهد. این مدل برای تخصیص منابع آب حوضه آبریز اترک در شمال شرق ایران که در حال حاضر با مشکل حاد تنش آبی مواجه است، به کار گرفته شد. مقایسه روش پیشنهادی با روش های بهینه سازی حل اختلاف بر روی این حوضه، بیانگر کارایی مدل در ارائه پاسخ های پویا و دینامیکی به جای حل واحد است.